بنا به درخواست اهالی کوی امید، گروه تحریریه روزنامه سپهرغرب در این محل حاضر شد و پای درد دل اهالی محل نشست. این گزارش نگاهی جامع به وضعیت فعلی کوی امید همدان می‌اندازد؛ جایی که ساکنانش با ناامنی، محرومیت، آلودگی و وعده‌های بر باد رفته دست و پنجه نرم می‌کنند.
زمانی که این 130 خانواده، که عمدتاً از اقشار کم‌برخوردار جامعه بودند و مادران در آن‌ها سرپرست خانوار بودند، پای به کوی امید گذاشتند، تصویری از خانه‌هایی امن، محیطی سالم و دسترسی به حداقل امکانات زندگی در ذهن داشتند. وعده‌هایی مبنی بر ایجاد زیرساخت‌های شهری مناسب، فضاهای سبز، مراکز خدماتی و خطوط حمل‌ونقل عمومی، افق‌های روشنی را پیش رویشان ترسیم کرده بود. اما دیری نپایید که این رؤیاها رنگ باختند و واقعیت تلخ‌تر از آن چیزی بود که در مخیله‌شان می‌گنجید. بسیاری از این خانواده‌ها با مشقت فراوان توانسته بودند در این خانه‌ها ساکن شوند، به امید اینکه سرپناهی دائمی و باکیفیت برای فرزندانشان فراهم آورند، اما این سرپناه، به جای امنیت، سایه‌ای از نگرانی و محرومیت بر سرشان گستراند.
*ناامنی؛ سایه سنگین اعتیاد و بی‌توجهی
یکی از بارزترین معضلاتی که ساکنان کوی امید با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، موج فزاینده ناامنی است. محله، به‌دلیل نزدیکی به برخی مناطق حاشیه‌ای و نبود نظارت کافی، به پاتوقی برای معتادان متجاهر تبدیل شده است. ساکنان محله، واقع در خیابان پلیس، از حضور پررنگ این افراد گلایه دارند و می‌گویند؛ «شب‌ها جرأت نمی‌کنیم بچه‌هایمان را بیرون بفرستیم. حضور معتادان و خرده‌فروشان مواد مخدر آرامش را از محله ما گرفته است.» این جمله، چکیده دردهای بسیاری از خانواده‌هاست که نگران امنیت فرزندان و نوامیس خود هستند. نبود گشت‌زنی‌های منظم پلیس و نبود کانال‌های ارتباطی مؤثر برای گزارش این مشکلات، به یأس و ناامیدی ساکنان افزوده است.
*محرومیت از امکانات اولیه
برخلاف وعده‌های اولیه، کوی امید همچنان از ابتدایی‌ترین امکانات شهری محروم است. نبود یک نانوایی ساده، یک سوپرمارکت کوچک، یا حتی یک فضای سبز مناسب برای کودکان، ازجمله مشکلاتی است که زندگی روزمره را برای ساکنان دشوار کرده است. تصور کنید خانواده‌ای با چندین فرزند برای تهیه نان یا مایحتاج اولیه خود مجبور به طی مسافت‌های طولانی باشد آن هم از بین مزارع کشاورزی با حضور معتادان متجاهر؛ این تنها گوشه‌ای از دشواری‌های زندگی در این محله است.
مراکز آموزشی، درمانی و فرهنگی نیز در کوی امید یا وجود ندارند یا بسیار دور از دسترس هستند. این مسئله به‌ویژه برای خانواده‌هایی که فرزندان مدرسه‌ای دارند، چالش بزرگی ایجاد کرده است. فقدان خطوط حمل‌و‌نقل عمومی نیز بر این مشکلات می‌افزاید. ساکنان مجبورند برای رسیدن به مرکز شهر یا سایر نقاط، مسافت‌های طولانی را پیاده طی کنند یا متحمل هزینه‌های بالا شوند. این کمبودها، به‌خصوص بر افراد مسن، بیماران و سرپرستان خانوار که اغلب درآمدی ثابت ندارند، فشار مضاعفی وارد آورده؛ «ما اینجا حس می‌کنیم فراموش شده‌ایم. انگار شهر ما را از یاد برده است.» این جمله، بازتابی از حس نادیده گرفته شدن ساکنان کوی امید است.
*آلودگی محیطی؛ تهدیدی خاموش بر سلامت جامعه
شاید یکی از نگران‌کننده‌ترین معضلات کوی امید، وضعیت اسفناک بهداشت و آلودگی محیطی باشد. نهرهای روباز فاضلاب که از کنار خانه‌ها می‌گذرند، منبعی برای بوی نامطبوع و پرورش حشرات موذی، ازجمله مگس و پشه هستند. این وضعیت بهداشتی، به‌ویژه در فصول گرم سال، می‌تواند منجر به شیوع بیماری‌های عفونی و گوارشی شود. حال آنکه بنا به اعلام آن‌ها برخی از کودکان محله در این رودخانه سقوط کرده‌اند.
علاوه بر این، مسئله آبیاری مزارع اطراف با پساب‌های آلوده، نگرانی‌های جدی برای سلامت عمومی ایجاد کرده است. اگرچه در گذشته محصولاتی که با این آب‌ها آبیاری می‌شدند امحا شده‌اند، اما آثار و تبعات زیست‌محیطی آن همچنان باقی است. ساکنان از بوی زننده فاضلاب گلایه دارند که در فصول گرم نفس کشیدن را برایشان دشوار می‌کند. این وضعیت، به خصوص برای کودکان و سالمندان که سیستم ایمنی ضعیف‌تری دارند، خطرناک‌تر است.
*وعده‌های بی‌نتیجه و یأس روزافزون
با وجود تمام این مشکلات، آنچه بیش از همه بر دل ساکنان کوی امید سنگینی می‌کند، وعده‌های بی‌نتیجه مسئولان است. با آنکه اهالی اذعان دارند که همه این مشکلات را مکتوب به ادارات مختلف استان ارائه داده‌اند تا به آن رسیدگی کنند اما هنوز وعده‌هایی برای ساماندهی معتادان، ایجاد زیرساخت‌های شهری، رفع آلودگی و بهبود وضعیت بهداشتی محله، در حد حرف باقی مانده و چیز دیگری عاید ساکنان نشده است؛ «ما خسته شده‌ایم از وعده‌هایی که هرگز عملی نمی‌شوند. مسئولان فقط وقتی انتخابات نزدیک است به یاد ما می‌افتند.» این سخن، نمادی از بی‌اعتمادی عمیق ساکنان به مسئولان و وعده‌های آن‌هاست. این یأس، نه‌تنها بر زندگی روزمره آن‌ها، بلکه بر روحیه و امید به آینده فرزندانشان نیز سایه افکنده است.
دیگر موضوعی که در این محله، مردم از آن شکایت داشتند؛ نداشتن کیفیت خانه‌های ساخته‌شده توسط کمیته امداد بود به گونه‌ای که بنا به اذعان آن‌ها با گذشت حدود هفت سال از تحویل این ساختمان‌ها، بیشتر خانه‌ها دچار ترک شده و بخش زیادی از نمای سیمانی مجتمع‌ها در حال ریزش بود.
*سپهرغرب پیگیری کرد؛
با توجه به درخواست اهالی ساکن کوی امید مبنی بر حضور معتادان متجاهر در این منطقه و ایجاد ناامنی برای اهالی، موضوع را از سرهنگ عباس عزیزی، رئیس پلیس مبارزه با مواد مخدر فرماندهی انتظامی استان همدان پیگیری کردیم. بنا به گفته وی گشت‌های نامحسوس پلیس همواره این منطقه را رصد می‌کنند و طرح‌های مختلفی در این خصوص اجرا شده، اهالی می‌توانند در صورت مشاهده معتادان متجاهر، حضور آن‌ها را به پلیس اطلاع دهند تا مورد پیگیری قرار گیرد.
*خواسته‌های روشن؛راهی به سوی امید حقیقی
با وجود تمام این سختی‌ها، ساکنان کوی امید خواسته‌های روشن و منطقی از مسئولان دارند که می‌تواند نقطه آغازی برای بهبود وضعیت این محله باشد. این خواسته‌ها شامل؛ احداث مراکز خدمات شهری مانند ایجاد نانوایی، سوپرمارکت و فضاهای سبز عمومی است که نیازهای اولیه ساکنان را برطرف کند.
راه‌اندازی خطوط حمل‌و‌نقل عمومی و دسترسی آسان و ارزان به سایر نقاط شهر برای تمامی ساکنان، ساماندهی معتادان متجاهر و گشت‌زنی‌های منظم پلیس برای پاکسازی محله از حضور این افراد و ایجاد امنیت پایدار دیگر خواسته مردم این منطقه است.
دیگر خواسته آن‌ها رفع آلودگی محیطی مانند لوله‌گذاری نهرهای فاضلاب، جمع‌آوری منظم زباله‌ها و کنترل آبیاری مزارع با پساب‌های آلوده برای حفظ سلامت عمومی است. آنچه برای اهالی کوی امید مهم بود افزایش نظارت و پیگیری و حضور فعال‌تر مسئولان در محله و شنیدن مستقیم مشکلات مردم و حل آن‌هاست.
* فراخوانی برای اقدام و احیای کوی امید
کوی امید همدان، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه و اقدام جدی مسئولان است. نام «امید» برای این محله، تنها زمانی می‌تواند معنای واقعی خود را پیدا کند که ساکنانش طعم حقیقی امنیت، رفاه و سلامت را بچشند. بی‌توجهی به این محله نه‌تنها کیفیت زندگی این خانواده‌ها را تحت‌ تأثیر قرار می‌دهد، بلکه بر سلامت اجتماعی و فرهنگی کل شهر نیز تأثیر منفی خواهد گذاشت.
این گزارش، نه‌تنها یک درخواست، بلکه یک فراخوان عمومی برای اقدام است. مسئولان شهری و استانی باید با درک عمق مشکلات این محله، گام‌های عملی و فوری برای رفع آن‌ها بردارند. کوی امید، بیش از آنکه یک محله باشد، نمادی است از ظرفیت‌های نادیده گرفته‌شده و وعده‌های بر زمین مانده.
کلام آخر آنکه؛ وقت آن است که مسئولان، با تعهدی واقعی، امید را به قلب این محله بازگردانند و نشان دهند که هیچ شهروندی در هیچ نقطه‌ای از شهر، «فراموش‌شده» نیست.

شهره کرمی