سنگاپور با ساخت ویند آربور تحولی نوین در انرژی شهری رقم زده است؛ این سازه با 500 هزار باله فلزی متحرک، علاوه‌بر کاهش گرما، آینده‌ای ترکیبی از هنر و فناوری بادی را رقم می‌زند که می‌تواند جایگزین توربین‌های سنتی در مناطق شهری شود و در خدمت پایداری و زیبایی‌شناسی شهری قرار گیرد.
جهان امروز به‌تدریج برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و مقابله با تغییرات اقلیمی به‌سمت انرژی‌های تجدیدپذیر حرکت می‌کند، اما استفاده از فناوری‌های بادی در مناطق شهری به‌دلیل محدودیت‌ها و مشکلاتی همچون وجود موانع متعددی که جریان باد را دچار آشفتگی می‌کند، سرعت باد کم، کمبود فضای مناسب برای نصب توربین‌ها، ایجاد نویز و لرزش و همچنین آلودگی بصری، بسیار چالش‌برانگیز است. از این رو نیاز به راهکارهای نوآورانه برای بهره‌گیری از انرژی باد در بافت‌های شهری بیشتر احساس می‌شود.
سنگاپور با ترکیبی بی‌نظیر از طبیعت و معماری شهری، گامی نوآورانه در زمینه انرژی‌های تجدیدپذیر برداشته است که می‌تواند چهره آینده را تغییر دهد، حدود نیمی از زمین‌های این شهر به فضای سبز، پارک‌ها و ذخیره‌گاه‌های طبیعی اختصاص دارد و اکنون ساختمان «ویند آربور Wind Arbor» را به‌عنوان نمونه‌ای منحصربه‌فرد از تلاقی هنر و فناوری در حوزه انرژی‌های نوین معرفی کرده است. این ساختمان با بهره‌گیری از 500 هزار «فلپر» یا باله‌های فلزی لولایی که می‌توانند جایگزین پره‌های توربین‌های بادی سنتی شوند، معماری و انرژی را با شیوه‌ای نوینی تلفیق کرده است.
سنگاپور که با هوای گرم و آفتابی خود شناخته می‌شود، با مشکل افزایش دمای ساختمان‌ها روبه‌روست، برای مقابله با این مسئله، یک هنرمند محیط‌زیستی در همکاری با یک معمار مشهور پروژه ویند آربور را خلق کردند؛ ساختاری هنری و کاربردی که با استفاده از 500 هزار قطعه آلومینیومی لولایی به‌صورت یک شبکه سیمی طراحی شده است و به‌صورت واکنشی به وزش باد حرکت می‌کند، این ساختار که سطحی معادل چهار هکتار از نمای شیشه‌ای لابی هتل لوکس مارینا بی سندز را پوشش داده، توانسته است تا 50 درصد از تابش نور خورشید و گرما به داخل ساختمان را کاهش دهد.
ویند آربور هم‌زمان با ایجاد سایه و خنکی عملکردی همچون یک مجسمه جنبشی دارد که بدون صرف انرژی از انرژی جنبشی باد برای خلق حرکت‌های زیبای هنری بهره‌برداری می‌کند. هرچند این اثر انرژی الکتریکی تولید نمی‌کند، اما تصویری الهام‌بخش از آینده‌ای است که در آن هنر و انرژی‌های تجدیدپذیر هم‌زمان در معماری شهری حضور خواهند داشت.
دانشگاه فناوری نانیانگ سنگاپور گزارش داده که این کشور در حال تحقیق و توسعه سیستم‌های کوچک برداشت انرژی باد و سیستم‌های هیبریدی برای تغذیه حسگرها و دستگاه‌های کوچک خود است تا مشکلات انرژی شهری را برطرف کند، این رویکرد نشان می‌دهد که شهرهای مدرن در تلاشند تا فراتر از توربین‌های بزرگ، به راهکارهای کوچک مقیاس‌تر و هماهنگ با محیط شهری دست پیدا کنند.
ترکیب فناوری‌های نوین با طراحی‌های هنری چندان هم جدید نیست، اما با روند پیشرفت فناوری‌های بهره‌وری انرژی، این ایده‌ها به مرحله‌ای عملی و موفق نزدیک شده‌اند. نمونه‌هایی از آن نیز طراحی‌های رنگارنگ نمای ساختمان‌ها هستند که علاوه‌بر زیبایی بصری، توانایی تولید توان الکتریکی قابل‌توجهی را دارند و در عین حال قابل سفارشی‌سازی طبق سلیقه مصرف‌کننده هستند.
شهرهای جهان که در حال حاضر معماری یکنواخت و صنعتی همراه با افزایش سریع جمعیت شهری دارند، به زودی ممکن است شاهد تحول بزرگی در نحوه ادغام معماری، هنر و انرژی‌های تجدیدپذیر باشند، آنچه امروز در سنگاپور و چند شهر دیگر آغاز شده، می‌تواند به الگویی منحصربه‌فرد تبدیل شود که ساختمان‌ها و نمای آن‌ها با پوسته‌های متحرک و رنگی یا سازه‌های چرخان، نه‌تنها در برابر گرما مقاوم شوند، بلکه به‌صورت هم‌زمان تولید برق را نیز بهبود بخشند.
این آینده نزدیک می‌تواند نقطه عطفی باشد که در آن هنر و فناوری در خدمت پایداری و زیبایی‌شناسی شهری، نسل جدیدی از شهرهای هوشمند و سازگار با محیط زیست را رقم بزنند، صرف‌نظر از آنکه فناوری‌های جدید چه‌طور به‌کار گرفته شوند، ویند آربور نشان می‌دهد که آینده انرژی شهری می‌تواند ترکیبی خلاقانه و الهام‌بخش باشد که زیبایی و عملکرد را هم‌زمان برای شهروندان فراهم می‌کند.