مهدی ابراهیمی اظهار کرد: در شهرهای اسلامی کارایی در مصرف انرژی و پاکیزگی محیط زیست مورد توجه بود، آنچه در شهرهای امروزی کمتر به آن توجه می‌شود؛ در حالی که شهرهای اسلامی کمترین میزان تولید آلودگی را داشتند، شهرهای امروزی درگیر آلودگی‌های محیط زیستی هستند.

وی افزود: در شهرهای اسلامی به‌واسطه آموزه‌های دینی حمایت و پشتیبانی از طبیعت و حیات‌وحش مورد توجه قرار می‌گرفت.

این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری خاطرنشان کرد: از دیگر ویژگی‌های شهرهای اسلامی، نبود و یا کمبود فضاهای بلاتکلیف در شهرها است که نشأت گرفته از سه ویژگی شهرهای قدیمی و اسلامی است.

ابراهیمی تصریح کرد: شهرهای کهن و اسلامی در گذشته کوچک بودند بنابراین محدودیت زمین شهری وجود داشت و کمتر فضای بلاتکلیف در داخل این شهرها به چشم می‌خورد، به علاوه رشد جمعیت شهرنشین کم بود و شکاف در بافت‌های موجود و جدید خیلی به ‌ندرت حس می‌شد.

وی افزود: در این شهرها عموماً تقاضاهای اندکی برای ساخت بناهای مسکونی و غیر مسکونی وجود داشت و نیازی به توسعه مداوم شهر نبود.

این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری با بیان اینکه چنین ویژگی‌هایی متأسفانه در شهرهای امروزی دیده نمی‌شود، گفت: طرح‌ها و برنامه‌های توسعه شهری نیز بعضاً به این وضعیت دامن می‌زند؛ دستگاه‌های متولی نمی‌توانند زمین‌ها را خریداری کنند زیرا بودجه‌ای برای ساخت و ساز ندارند و وجود این زمین‌ها در نهایت موجب شده تا فضاهای بلاتکلیف و گمشده در شهرها زیاد شود.

ابراهیمی تأکید کرد: وجود این فضاها کیفیت زندگی در شهرها را به‌شدت کاهش می‌دهد و شهرهای ما را درگیر مسائل زیست محیطی می‌کند زیرا این زمین‌ها به مکانی برای ریختن زباله یا به محلی برای تجمع بی‌خانمان‌ها و معتادان تبدیل می‌شود که این خود هزینه اضافی برای مدیریت شهری در پی خواهد داشت.

وی افزود: در حالی که در شهرهای اسلامی توسعه شهری محدود بود و مسائل زیست محیطی به‌واسطه ویژگی‌های خاص این شهرها رعایت می‌شد، شهرهای امروزی با توسعه و رشد سریعی که دارند، کمتر مسائل زیست محیطی در آن‌ها مورد توجه است.