انواع پلمپ‌ها در واقع نوعی منع قانونی است که نقش مهمی در حفظ امنیت و جلوگیری از دستکاری تجهیزات و اماکن دارند، این ابزار با مهر و موم فیزیکی از دسترسی غیر مجاز به اطلاعات و اموال جلوگیری می‌کنند.
پلمپ در واقع به معنای مهر و موم کردن یا بسته‌بندی یک شی به گونه‌ای است که از دسترسی غیر مجاز به آن جلوگیری شود، این کار معمولاً برای حفظ امنیت، جلوگیری از تقلب یا حفظ کیفیت کالاها انجام می‌شود.
این ابزار در حفاظت از کالاها، تضمین کیفیت، امنیت اطلاعات، کنترل ورود و خروج و گواهی‌نامه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، این ابزار دارای اشکال مختلفی است که هرکدام کاربرد متفاوتی دارد.
از پلمپ ساده و یک‌بارمصرف تا پیچیده و الکترونیکی، هرکدام دارای ویژگی‌ها و کاربرد‌های منحصر به‌فرد است.
حال آنکه شرکت پلمپین صنعت از سال‌ها قبل با توجه به نیاز کشور و عدم وجود چنین واحد تولیدی در این زمینه، با شناسایی موارد مورد نیاز بازار ایران و جایگزینی آن با پلمب‌های سربی قدیمی، فعالیت خود را با کادر مجرب طراحی آغاز کرد و اکنون بزرگترین واحد طراحی و تولید پلمپ در خاورمیانه است که قادر به رقابت با کلیه تولیدکنندگان این محصول از نظر کیفیت و قیمت است.
بر این اساس با توجه به جایگاه این صنعت برآن شدیم تا درخصوص چگونگی فعالیت این واحد صنعتی گفت‌وگویی با محمدرضا اوچیان؛ رئیس هیئت‌مدیره شرکت پلمپین صنعت ترتیب دهیم که در ادامه می‌خوانید:
*لطفاً مجموعه پلمپین صنعت را به‌صورت کامل معرفی کنید؟
این مجموعه از سال 1380 فعالیت خود را آغاز کرده و در حال حاضر بزرگ‌ترین تولیدکننده پلمپ حفاظتی در خاورمیانه و سومین تولیدکننده برتر در جهان است.
از نظر تنوع محصول، یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌ها محسوب می‌شویم و حدود 400 نفر به‌طور مستقیم در این مجموعه مشغول به کار هستند. حدود 90 درصد نیاز کشور به پلمپ حفاظتی را تأمین می‌کنیم و در خارج از ایران نیز دارای شعبه و کارخانه‌های فعال هستیم.
*کارخانه شما در کجا مستقر است و چه برنامه‌هایی برای توسعه آن دارید؟
این مجموعه در شهرک صنعتی بوعلی استان همدان مستقر است. طرح توسعه ما در زمینی به مساحت هزار متر مربع در حال اجراست و تاکنون 15 درصد از آن تکمیل شده است.
همچنین، چهار هزار متر فضای اداری در حال احداث داریم؛ البته کارخانه فعلی ما حدود هشت هزار متر زیربنا دارد که با توجه به محدودیت‌های توسعه، بخشی از آن به شهرک فناوری استان همدان منتقل شده است.
*در حال حاضر، به چه کشورهایی صادرات دارید و حجم صادرات شما چقدر است؟
به‌دلیل تحریم‌ها، صادرات به نام ایران چندان موفق نیست، بنابراین ناچاریم برای ارسال محصولات به برخی کشورها، در کشورهای دیگر کارخانه تأسیس کنیم و محصول را با تغییر اوریجین صادر کنیم.
در حال حاضر به کشورهایی مانند ترکیه، عراق، سوریه، کشورهای عربی، آفریقایی و اروپایی صادرات داریم.
*با توجه به سهم بالای شما در بازار، این شرکت چه تأثیری بر اقتصاد کشور داشته است؟
قبل از ورود ما به این حوزه، پلمپ‌های مورد استفاده در کشور عمدتاً سیم سربی بودند که به‌دلیل خطرات زیست‌محیطی و سرطان‌زا بودن، استفاده از آن‌ها ممنوع شد. ما با تغییر مکانیزم پلمپ‌ها، سطح حفاظت را افزایش دادیم و در بسیاری از بخش‌ها مانند کنتورهای برق و آب، پمپ‌بنزین‌ها و حمل‌ونقل سوخت نقش مؤثری ایفا کردیم.
*مشکلات موجود در حوزه تولید و صادرات را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
یکی از بزرگ‌ترین مشکلات، عدم ارتباط مالی با دنیا است. متأسفانه ما نه‌تنها از سوی تحریم‌های خارجی تحت فشار هستیم، بلکه خودتحریمی‌های داخلی نیز به مشکلات ما افزوده است به طوری که کاسب‌های تحریم از این شرایط سوءاستفاده می‌کنند و تصمیم‌گیرندگان اقتصادی نیز در این مسیر تأثیرگذار هستند.
برای مثال، حتی با کشور چین هم که مشکلی در روابط سیاسی نداریم، ارتباط مالی مستقیم نداریم، این موضوع باعث می‌شود که هزینه‌های صادراتی ما افزایش یابد. به طوری که ما برای صادرات به ترکیه ناچاریم هزینه‌های اضافی 10 درصدی به دولت ترکیه بپردازیم.
*آیا در مسیر دانش‌بنیان شدن گام برداشته‌اید؟
بله، ما بر روی فرمولاسیون مواد اولیه کار کردیم، اما متأسفانه فرایند دانش‌بنیان شدن در کشور پیچیده است، نکته مهم اینکه در مباحث این‌چنینی ابتدا یک موجی ایجاد می‌شود که همه به سمت آن حرکت می‌کنند، اما پس از مدتی، سخت‌گیری‌ها آن‌قدر زیاد می‌شود که حتی شرکت‌های واقعی دانش‌بنیان نیز به مشکل می‌خورند.
مسئله این است ما 6 سال پیش می‌توانستیم دانش‌بنیان شویم، اما امروز که در این مسیر گام برداشته‌ایم، با مشکلات اداری و بروکراسی پیچیده مواجه هستیم. به طوری که متأسفانه ثبت یکی از اختراعات ما نزدیک به 9 ماه است که در کمیته‌های بررسی باقی مانده است.
*در طرح توسعه، چه میزان اشتغال‌زایی خواهید داشت؟
یکی از مشکلات اساسی ما کمبود نیروی کار است. برخلاف گذشته که دغدغه اشتغال‌زایی داشتیم، اکنون مشکل اصلی ما این است که جوانان تمایلی به کار در کارخانه ندارند.
حتی با وجود افزایش حقوق‌ها، حداقل‌های معیشتی تأمین نمی‌شود و بسیاری ترجیح می‌دهند مشاغل دیگری مانند فعالیت با تاکسی‌های اینترنتی یا حوزه‌های مجازی را انتخاب کنند. در نتیجه، ما به‌جای افزایش نیروی انسانی، به سمت خودکارسازی و اتوماسیون صنعتی حرکت کرده‌ایم.
*در پایان، اگر نکته‌ای باقی مانده است، بفرمایید.
وضعیت صنعت در کشور نگران‌کننده است، به دیگر سخن مدیریت کلان کشور به‌جای برنامه‌ریزی بلندمدت، بیشتر به شعار دادن روی آورده است. تصمیمات و بخشنامه‌ها به‌صورت روزانه تغییر می‌کنند و فرایندهای تولید و واردات تجهیزات صنعتی با موانع زیادی روبه‌رو هستند.
در حال حاضر، بسیاری از تولیدکنندگان مجبور به خرید تجهیزات ایرانی با قیمت‌های بالاتر از نمونه‌های خارجی شده‌اند که این موضوع رقابت را دشوار کرده. این در حالی است که در هیچ جای دنیا این روند اجبار مرسوم نیست و حتی اگر رویکرد، حمایت از تولیدات داخلی است این امر را با افزایش تعرفه مدیریت می‌کنند نه اجبار به صنعتگر؛ اما حدود یک سال است که ما را از واردات دستگاه به بهانه‌های مختلف همچون کمبود ارز و غیره محروم کرده‌اند این در حالی است که این رویکرد چیزی جز عقب‌نشینی در صنعت را به‌دنبال نخواهد داشت؛ بنابراین اگر این روند ادامه یابد، آینده روشنی برای صنعت کشور متصور نیستیم.
مع‌الوصف با توجه آنچه گفته شد؛ تولید و اشتغال در کشور این روزها نیازمند برنامه‌هایی زیربنایی و در قالب حمایت و پشتیبانی است؛ روندی که در سایه آن می‌توان باوجود تحریم‌ها، تحرک در تولید، ارتقای کیفیت، اشتغال‌زایی و بهبود وضعیت صادراتی را نیز شاهد بود.
اما در این بین بخش صنعت که بیش از سایر حوزه‌ها می‌تواند در تولید و اشتغال‌زایی مهم باشد، با چالش‌هایی روبه‌رو شده؛ چالش‌هایی که گاه موجب کند شدن روند صادراتی و گاه موجب دلسردی در سرمایه‌گذاری‌ها می‌شود.
استانی چون همدان نیازمند سرمایه‌گذاری در بخش تولید و صنعت است چراکه درمجموع، صنعت نقش مؤثری در ایجاد اشتغال مولد دارد و بر همین اساس باید از نزدیک در جریان فعالیت واحدهای این بخش قرار گرفت چراکه سرمایه‌گذار اعم از دولتی و خصوصی بر اساس منطق هزینه- فایده و در صورت وجود تقاضا در داخل کشور، با نگاه بلندمدتِ تولید صادرات‌محور اقدام به ایجاد و توسعه یک صنعت می‌کند اما طی سال‌های اخیر اعمال تحریم‌های خارجی و خودتحریمی‌های داخلی منجر به افت تجارت با کشورهای دنیا و به‌تبع آن کاهش تقاضای بین‌المللی و نهایتاً منجر به ایجاد ظرفیت بلااستفاده در برخی زیرساخت‌های صنعتی شده ‌است.
از طرف دیگر، سرمایه‌گذار چنانچه چشم‌انداز مثبتی از آینده تعاملات تجاری در داخل کشور و یا با کشورهای دیگر داشته ‌باشد، اقدام به سرمایه‌گذاری جدید خواهد‌ کرد، اما در حال‌حاضر بنا به شرایط اقتصادی حاکم بر کشور، انگیزه‌ای در بین تولیدکنندگان جهت ایجاد زیرساخت جدید یا بهسازی زیرساخت‌های موجود وجود ندارد و یا اگر این انگیزه‌ای نیز همچون انگیزه طرح توسعه‌ای مرتبط با شرکت پلمپین صنعت وجود دارد، در پس خودتحریمی‌ها از سوی مسئولان این انگیزه سرکوب می‌شود.
این در حالی است که چرخ محرک هر کشوری بستگی به صنعت آن کشور دارد و می‌توان گفت اگر صنعت در هر کشوری فعال نباشد آن کشور پویایی و تحرک خود را از دست خواهد داد.
حال آنکه پذیرش این نکته، مسئولان را برآن داشته تا همواره شعار حمایت از صنعت، صنعتگر و تولیدکننده را سر دهند اما تا چه اندازه این شعار محقق شده جای کمی تأمل و درنگ دارد!
به طوری که انبوه مشکلات تولیدکنندگان و صنعتگران که سد بزرگی در مسیر شکوفایی صنعت ایجاد کرده و نبود اراده قوی و برنامه‌ریزی برای حل آن‌ها، این شائبه را در بین صنعتگران همدانی ایجاد کرده که شاید ارزش و جایگاه صنعت در رشد و توسعه کشور برای مسئولان و دست‌اندرکاران به فهم واقعی بدل نشده است.

طاهره ترابی مهوش